Վեպի գլխավոր հերոսը՝ Աբիսողոմ աղան, մեծահարուստ անձնավորություն է, ով Տրապիզոնից տեղափոխվում է Կոստանդնուպոլիս։ Չունենալով հոգևոր մտահոգություն ազգի և մարդկության համար՝ նրա կյանքը պտտվում է կենսաբանական կարիքների բավարարման շուրջ: Փառասիրությունը դառնում է նրա շարժիչ ուժը՝ ցանկանալով ցուցադրել իր ունեցվածքը աշխարհին: Աբիսողոմ աղայի կերպարը մարմնավորում է նրանց, ովքեր ցուցադրում են այն, ինչ ունեն: Ճանաչվելու նրա ցանկությունը տարածվում է իր գյուղատնտեսական տնտեսությունների վրա, և նա ջանք չի խնայում դրանք հանրայնացնելու համար:
Աբիսողոմը շփվում է «մեծապատիվ մուրացկանների» հետ՝ հայկական «հոգևորության» ներկայացուցիչ, որը վտանգված է հասարակական պայմաններից։ Վեպի կենցաղային առերեւույթ երգիծանքը խորանում է ավելի լայն սոցիալական խնդիրների մեջ՝ բացահայտելով թուրքական տիրապետության տակ գտնվող հայերի գոյությունը։ Չնայած ամուսնության մտադրությամբ Պոլիս գալուն, Աբիսողոմ աղան չափազանց զբաղված է պոտենցիալ հարսնացու հանդիպելու համար և ենթադրաբար փախչում է մայրաքաղաքից:
Պարոնյանը խելամտորեն միահյուսում է Աբիսողոմ աղայի միամտությունը մուրացկանների խորամանկ բնավորության հետ՝ ստեղծելով բառախաղերով հարստացված կատակերգական դրվագներ։ Այս համադրման միջոցով վեպը ոչ միայն զվարճացնում է, այլև լույս է սփռում թուրքական տիրապետության տակ գտնվող անհատների առջև ծառացած հասարակական մարտահրավերների վրա՝ առաջարկելով երգիծական մեկնաբանություն այդ ժամանակաշրջանում հայերի կյանքի բարդությունների վերաբերյալ:
⭑ Սոնա Սահակյան ⭑ 